Finalistki wyborów Miss mokrego podkoszulka... żartuję... podsumowanie roku.

    I tak oto rok dobiega końca. Czas się zastanowić jaki był. Przejrzeć te wszystkie zapisane karteluszki, coś wyrzucić, coś głęboko schować, coś obnażyć.

     To był dla mnie wyjątkowy rok, w ciągu którego wydarzyło się wiele rzeczy, które wstrząsnęły moim małym światem. Przez dwanaście miesięcy działo się u mnie jak w kotle. Coś wrzało, coś się wylewało, coś nadawało smak i coś psuło ten smak na długo.

Abonent poza zasięgiem

 Krzysztofowi R. 12.12.2014

Mógłby mi się Pan przyśnić

całkiem niezobowiązująco

podać rękę, uścisnąć, otrzeć

o policzek. Pan tak głupio

wybrzmiał i zniknął w jednej

chwili. Bez patosu pożegnań

milczy Pan fotografią, dzisiaj

bardziej czarną niż białą

po której tęskniąc wciąż

wodzę półprzytomne dłonie

Zabłudowski Cogito

liczy się bryka
ta za kilka stów
komórka od szefa
jak order żołnierza
co wszedł po trupach
na Monte Cassino
szklanej korporacji
i zszedł…
na zespół cieśni nadgarstka

nocą 
klaustrofobiczna szafa
zamykana na kluczyk 
od wewnątrz
w ramionach
co wieczór własne kolana
obłaskawianie strachu
 
a Pan Cogito
w zakamarku Surażskiej
z wczorajszą gazetą
zamiast marynarki
w palcach obraca 
złotą monetę
zbyt małą żeby uczcić 
że jest bliżej nieba

Śnieg

Nienawidzę zimy

bielą się przełamuje

zielone pojęcie

i zaczynam

kalkulować chłodno

czy miłość się jeszcze

komukolwiek opłaca

lodowata

zasypiam

pod puchową kołdrą

obrażony w kącie

śnieży telewizor

Wiersz 9 mm

Strzelam

a potem zza ściany

nasłuchuję tonu

świszczącego oddechu

w pustkach

po parabellum

słów i półsłówek

...i czekam

aż umrą dotychczasowe zasady

albo czyjaś lufa

dotknie mojej skroni

...i po spotkaniu

      Ze wszystkich ludzi na świecie, największe wrażenie robią na mnie ci skromni, którzy czynią po cichu wielkie rzeczy, a innym pozwalają o tym głośno krzyczeć. 

Światło spod drzwi

Nie mogę zasnąć

nie mam szans

przesączyć się pod drzwiami

tam na korytarz

w światła szkło

zanurzyć się palcami

bo nakazuję sobie milczeć

w poduszki puchu gniję

gdzie wylał się

wczorajszy żal

...że żyję

Zabłudowski Artystyczny Nieład Part 2. Monika Woronicz strzela i to celnie

Monika Woronicz jest Zabłudowianką. Ma zaledwie 16 lat, a na swoim koncie sukcesów więcej niż niektórzy literaci po czterdziestce. Uczy się w białostockim IV L.O. w klasie humanistycznej i marzy o dziennikarstwie. Pasjonuje się teatrem i literaturą. Pisze i próbuje się w różnych dziedzinach literackich. Miała swój udział w publikacjach "Zabłudowianie. Album Rodzinny" oraz "W naszej gminie są rycerze". Monika napisała scenariusz i wyreżyserowała sztukę "Ludożercy" która zajęła I miejsce w Przeglądzie Teatralnym "Dramat i tragedię pozostaw teatrowi".

 Opowiadanie, które dziś prezentujemy, zostało wyróżnione na Ogólnopolskim Przeglądzie Młodzieży Literackiej i wraz z innymi nagrodzonymi pracami doczekało się publikacji w antologii pokonkursowej.

Dziękujemy Monice za możliwość zapoznania się z fragmentem jej twórczości i mamy nadzieję, że jeszcze nie raz o niej usłyszymy. Wieszczymy jej świetlaną przyszłość.

STRACH

Autor:

Monika Woronicz

-Cześć!- wesoło rzuciła Zośka, wchodząc do biura.

Spojrzałem na nią kątem oka. Wyglądała zabójczo. Czy to normalne, aby zajęta, młoda kobieta ubierała się do pracy w tak nieprzyzwoity sposób? Krótka, biała sukienka eksponowała jej piękne nogi, góra stroju także w niczym nie przypominała habitu.

-Cześć-odparłem sucho.-Niepotrzebnie zadawałaś sobie tyle trudu, by tak wcześnie przyjść do pracy-próbowałem ironizować, bezskutecznie. Nienawidziłem jej tendencji do spóźnień.

-Strasznie się ostatnio nerwowy zrobiłeś, Marcinku. Wyjrzyj przez okno, wiosna przyszła, a ty zaczynasz dzień od zrzędzenia-zaszczebiotała.- Wyszedłbyś do ludzi, jak cię znam, na pewno kolejną noc przesiedziałeś w biurze. Przesadzasz z tą robotą. Wykończysz się kiedyś, w najlepszym wypadku zostaniesz starym kawalerem-zachichotała. -Popatrz na mnie. Poznałam wspaniałego mężczyznę, nareszcie jestem szczęśliwa…

Zabłudowski Artystyczny Nieład - część pierwsza, czyli Anioły Ilony

   

     W ramach Zabłudowskiego Artystycznego Nieładu przedstawiam Państwu pracę Ilony Zawadzkiej z Zabłudowa. To anioł, wykonany przez nią własnoręcznie na szydełku ( dostałam go w prezencie i jestem z tego dumna, ozdobi moją choinkę w tym roku ). Ilona ma w rękach prawdziwy dar, bo wykonanie takich cudeniek, wymaga nie lada cierpliwości i zmysłu artystycznego. Szkoda, że nie widzieliście innych wykonanych przez Ilonę rzeczy. Kolczyki, ozdoby, koronkowe jajka i koguciki, gwiazdki, bombki i inne zwariowane pomysły szydełkowe i nie tylko, wprawiają w zachwyt. To prawdziwe małe dzieła sztuki, a ich wartość nie jest mierzalna w żadnej walucie. Bo jak zmierzyć wartość włożonego czasu, serca i uczucia? Mam nadzieję, że Ilona da się poznać nam wszystkim też z innej artystycznej strony, bo we wrażliwym człowieku drzemią czasem niezmierzone pokłady talentów.

17.00 - minus pięć w Zabłudowie

Minus pięć w Zabłudowie

przy australijskiej wichurze

jest jak sikanie w bramie

wobec złotych kibli Kremla

mimo wszystko

odczuwam to dotkliwiej

wyzbyłam się wrażliwości

patrząc na migawki tragedii

w teleekspresowym skrócie

nie wzrusza mnie człowiek skazany

za Rolexa

choć to człowiek cierpiący zapewne

odrastający zarost podobno

swędzi jak cholera

nie ma różnicy

czy fałszują wybory

czy wybierają fałsz

podobno dobry jest każdy bez wyjątku

ale tylko uczciwi

potrafią się dobrymi NIE nazwać

naciskam off po piętnastu minutach

i znowu współczuję

Spacja

Dziś jeszcze moja stara "Spacja", którą można było znaleźć w antologii "Białystok poetycki 2014" i tomiku" Siła bezwładności", a już niebawem niespodzianka pachnąca świeżą drukarską farbą.
ech... sama nie mogę się doczekać

Wrony na śniegu

Spadł śnieg

Łagodnością zbilansował
Nerwowość poranka
Wprowadził ostry kontrast
W żerowanie wron
Na jarzębinie

Ludzie zamknęli się bardziej

Noszą pod kapturami
Plany na święta
Idąc do sklepu cudzymi śladami
Szepczą o przebaczeniu
Bez zadośćuczynień

Przestały szczekać psy

Z plakatów na Rynku
Wciąż ujadają źle zawiązanie krawaty
Mówisz mi, że upodabniam się
Do zimy. Niedbale
Szronią mi się myśli

Kursywa

To, czego nie napiszą

Nie namalują

Pod warstwy niepamięci

W popiół

Licząc

Na litość archeologów

Czułość pędzelków i szkiełek

Mikroskopów

 Powie o nas

„Żył”

W granicie kursywą wykuta litera

Zdjęcie z ostatniego paszportu

Z odkrytym uchem

Uśmiechem dla nikogo

Białe kości potwierdzą

Że rodziła dwa razy

Zęby zdradzą wiek i majętność

Że się kochało wykrzyczy pierścionek

Na serdecznym palcu

Inicjały przemilczy

Pamięć

Jaś

     Na strychu miałam swoje miejsce. Na stercie obdartych z niewinności książek. Siadałam tam cichutko jak mysz i paliłam pierwsze papierosy pochłaniając łapczywie dym i wersy Platona. Ukrywałam tam listy od niego, pełne opowieści z Knyszyńskiej Puszczy i zapełnione dzikimi rysunkami obrazującymi jego pokręcony charakter. Te listy, Platon i papierosy umożliwiały mi przetrwanie pierwszych lat w liceum.

     Poznaliśmy się na dyskotece, ale to nie on poprosił mnie do tańca. Jego przyjaciel Jarek wziął na siebie ciężar ewentualnej porażki.

Zabłudowski Artystyczny Nieład

Zapraszamy do współpracy. Piszesz? Malujesz? Fotografujesz? Grasz? Szydełkujesz? Gotujesz pyszne gołąbki?  Nikt o tym nie wie, a chciałbyś się pokazać? Pochodzisz z Zabłudowa lub okolic? Tu jest Twoje miejsce. Napisz do nasz, prześlij próbkę swojej twórczości. Postaramy się pokazać na co Cię stać.
Napisz do nasz na adres: agnieszkazajdowicz@interia.pl lub krzys.rutko@gmail.com

Krótki post o zabijaniu

      Zdarza mi się czasami wyjść z domu, rzadko wprawdzie bo najczęściej nie czuję takiej potrzeby, ale czasami mnie poniesie i z reguły wtedy kończy się to pewnym rodzajem przemyśleń, refleksji, które nie nastrajają niestety człowieka pozytywnie.

    Dopóki się żyje w swoim małym świecie, nie odczuwa się lęku związanego z niespełnianiem czyichś oczekiwań. Gorzej jak się z niego wyjdzie, albo komuś otworzy się drzwi. Ktoś zaczyna czegoś od ciebie chcieć, najczęściej myśli, że chce dobrze, czasami, że chce jak najlepiej, w najgorszym przypadku wie lepiej co jest dla ciebie dobre.

Zabija mnie to. Zabija mnie we mnie. Dlatego wolę się schować w moim małym Shire. 

 

 

"Cudowna" - czyli książka jak sam tytuł wskazuje

    

           Pochodzę z Zabłudowa. Wielu rzeczy do tej pory nie rozumiałam, nie wiedziałam, o wielu nie chciałam słyszeć. Do tej pory – znaczy do momentu, w którym przeczytałam książkę Piotra Nesterowicza „Cudowna”.

Piątek - powrót do domu

Wracam

zrzucam brudne buty

ciężar niebycia dla kogoś

ważnym miejscem

wracam

pod dawny adres

pewności siebie

do miękkich kapci

czekających w kącie

wracam

nie byle jaka 

tu - potrzebna

na co dzień

Wiem co robisz gdy nikt nie patrzy

      Muszę się Wam do czegoś przyznać. Nie lubię bibliotek. Wprost nie znoszę. Jeżeli już muszę tam wejść, to z reguły wiem dużo wcześniej czego szukam, podaję hasło pani bibliotekarce, biorę co chciałam i w nogi. Nie mam tego od zawsze. Kiedyś jako mała dziewczynka biłam rekordy czytelnicze w mojej miejskiej bibliotece. Kiedy się to skończyło? Kiedy wpadła mi w ręce pewna dziwnie pachnąca książka. Bo trzeba wam wiedzieć, że jestem posiadaczką pewnego czytelniczego zboczenia, a mianowicie lubię wąchać książki. Przyznajcie się, wielu z Was pewnie też to ma. Widzę Was jak wchodzicie do księgarni, bierzecie w ręce książkę, której szukaliście, przewracacie kilka kartek, łowicie wzrokiem kilka tytułów rozdziałów, kilka ilustracji a potem rozglądacie się nerwowo wokół, upewniacie się, że w pobliżu nikogo nie ma i...

Pilch, Stasiuk i izraelskie cytrusy

        Nadszedł wreszcie ten czas. Na półkach w sklepach królują znicze i chryzantemy, zmienia się organizacja ruchu na obrzeżach miast, w telewizji jakby więcej reklam zabawek ale na coca colę z Mikołajem jeszcze za wcześnie. Właśnie w tym czasie co roku pojawia się w sklepach coś na co czekam ze zniecierpliwieniem cały rok – zielone grapefruity. Za co je aż tak lubię? Z pewnością za ich smak, słodko-gorzki jak samo życie. Zielone grapefruity zwane także „Sweetie” mają jednak więcej dobra.

Urodzaj na marzycieli

     Zapewne każdy z Was ma swoje marzenia. Te wielkie i niedoścignione na miarę podboju kosmosu i te malutkie wielkości mrówki, których spełnienie jest na wyciągnięcie ręki. Nie mówcie mi że nie, sama je mam. Na naszych marzeniach buduje się świat, a raczej na dążeniach do ich realizacji.

    Pamiętam jak byłam małym dzieckiem,

Niech pierzchną ptaki

Inspiracja : Emily Dickinson - 120 (There's something quieter than sleep - Dead)

Jeśli jest coś cichszego niźli sen
To chcę w to zapaść aż po dno

Migotania przedsionków

Chcę wyjść, przecisnąć się

przez ciasne przedsionki

przełamać czerń miasta

karminową sukienką

obcasem na asfalcie

naszkicować „Kogoś”

a potem ukołysać w ramionach

i wziąć coś w zamian, zasnąć

przekonać samą w sobie

że jest gdzieś koloryt

cieplejszy niż beż 

przelać go

na grunt własnej skóry

rozjaśnić mrok

odrobiną cudzego światła

zamigotać

Gdybyście mieli ochotę się wypowiedzieć na temat książki lub autorki. Zapraszam

http://lubimyczytac.pl/ksiazka/236341/sila-bezwladnosci

Co ma jesień do Bacha i fuga do kawy.

      

   

       Pamiętam dokładnie dzień, kiedy pokochałam muzykę klasyczną. Było to pamiętnego roku pańskiego 1997. Akademik przy Zwierzynieckiej. Mały dwuosobowy pokoik moich przyjaciół, zapalonego rysownika i przyszłego architekta Cezarego oraz wielbiciela szant i ochrony środowiska Kornela. Było to jakoś na początku roku akademickiego, zaraz po tym jak chłopaki powróciły do akademika po wakacjach. Czarek wyszedł, a między Kornelem a mną zapadła wymowna cisza

Trailer Go-Podlasie

Tak się filmuje na Podlasiu :)

Moja "lista dobroci" - czyli litania do wszystkich świętych

       Egzystuję pomiędzy dźwiękami. Między bim-bam na anioł pański o szóstej rano a bim-bam na apel jasnogórski o dwudziestej pierwszej. Wierzę jednak po swojemu, poza godzinami pracy Pana Boga i kościelnej dzwonnicy. Wierzę w nocy, przez sen. Podobno co się śni, to najgłębiej w duszy. A mi się śni wiara, w człowieka, w Boga, we własne możliwości. Wiara w to, że umiem pływać, że uciekam najszybciej, że się nie boję pająków.

        Potem się budzę i jedyny wspólny mianownik między tym co się śniło a tym co rzeczywiste, to miejsce. Moje miasteczko, z którego nigdy nie wyjechałam na dłużej niż dwa tygodnie i do którego wracam jak do własnego łóżka. Dogmat mojej wiary usytuowany między parkanami cmentarzy, wsparty o geometrię Rynku i dobrych ludzi. Małe miasteczko.

Niepapilarna

mnie nie ma
nie ma mnie
za dnia 
dopiero w mroku
tłoku
niepapilarna – ja

 

Olej to – czyli bajka o grodzie, w którym Pierdoły płaciły za wodę

   Za górami, za lasami, między czterema cmentarzami, na obrzeżach starej puszczy przy krajowej dziewiętnastce, stał gród. Piękny, bogaty, a mieszkańcy w nim szczęśliwi i zadowoleni ze wszystkiego... prawie,

"Stairway To Heaven" po zabłudowsku.

      „Stairway to heaven” - trwający osiem minut i dwie sekundy największy przebój w historii muzyki rockowej, wydany w 1971 roku przez grupę Led Zeppelin w albumie nazwanym przez fanów i dziennikarzy „Czwórką”. Niektórych denerwuje, innych zachwyca. Niesamowity popis, muzyczny kolaż stylów, od folku do psychodelicznego rocka. Dla mnie osobiście mistrzostwo świata,

Liczby

Zatapiam się w liczbach
Liczby moim Bogiem
Wierszem moim, rozkoszą
I snem niespełnionym

Liczę ludzi, kwiaty,
Wiosny, zimy srogie
W liczbach się zatracam
I w nich ogniem płonę

Liczbą dla mnie ludzie
I chmury na niebie
Liczbą dla mnie miłość
I po kres nienawiść

Nocą liczę gwiazdy
Za dnia dziury w chlebie
Liczę cudze grzechy
I liczę na siebie

grafika: Roman Opałka

Moja babcia tańczyła jak jej Porcini zagrał - czyli gruzińskie kino w Białymstoku

   Myślicie, że widzieliście już wszystko. Budzicie się rano z myślą, że nic was już w życiu nie zaskoczy. Pijecie poranną kawę i za chwilę biegniecie do pracy, która z pozoru uszczęśliwia was, wasze żony, dzieci i urzędników skarbówki. Myślicie, że w 100% decydujecie o sobie i swoim życiu.

Jak bardzo się mylicie nawet sobie nie uświadamiacie.

Do wczoraj miałam wrażenie, ze jestem panią swojego losu, ale trzeba było mi obejrzeć niemy film, żeby uświadomić sobie co nade mną wisi.

Szczerze

Nie uśmiecham się
Nie umiem szczerze się szczerzyć
Oczekiwania innych
Bywają poniżej mojej godności

List do Św. Antoniego

Dzieci mi rosną Panie Antoni

Przestały się czepiać spódnicy

Jak małpki

Całus już tylko ukradkiem

I nawet nie wtedy, gdy boli kolano

Życie porasta bliznami zbyt często

Mówił Pan, żeby kochać szybciej

Niż jeżdżą rowerem

Żeby łapać skowronki uśmiechów co rano

Zanim się rysy wyostrzą

Na perkatych noskach

Nim w tęczówkach oczu

Odłoży się szarość

Panie Antoni...

Wstaję coraz wcześniej

I co dzień się spóźniam

Tak samo

AC/DC czyli baba w Zabłudowie z zespołem napięcia.

     Jest coś co w moim miasteczku odbywa się regularnie. Czemu to ma służyć? Nie wiem. I nie wiedzą z pewnością pozostali mieszkańcy płacący rachunki i podatki. Fakt faktem, pewna cykliczność tego zjawiska, a nawet codzienność sprawia, że większość z nas przyzwyczaiła się i niejako wpisało się ono w rytm naszych dni. Daje to złudzenie pewnej stałości i o zgrozo porządku. Ale w porządku to to nie jest.

Podlaska Oktawa Kultur - czyli Partyzanty w mieście

      Od jakiegoś czasu czekałam na ten dzień. Na scenę na Rynku, ludzi na kocykach na trawie, pląsające dzieciaki i Kulturę z prawdziwego zdarzenia. Doczekałam się, choć niecierpliwie i jakby z obawą objeżdżałam od rana Rynek i przyglądałam się ze wzruszeniem budującej się między kasztanowcami scenie.
    Przygotowałam się tym razem. W internecie od dłuższego czasu oglądałam filmy z zespołem, który miał u nas wystąpić i nie ukrywam, że byłam zauroczona. Do tego stopnia, że wybrałam się na ich występ kilka dni wcześniej w Białymstoku na Rynku Kościuszki.  

   Nie zawiodłam się, zespół z Serbii pod dźwięczną nazwą KUD Prvi Partizan, dał na naszym Rynku taki występ, że nóżki same rwały się do tańca. Nic dziwnego, zespół jest znany szeroko w świecie i jak powiedziała Pani Dyrektor zabłudowskiego MOAKu „przewaliło się przez niego ponad czterysta osób”. Dziwiły tylko powalające niedociągnięcia, które przeszkadzały w odbiorze tego wydarzenia. A to prąd znikał bez śladu kilka razy w ciągu występu, a to nie zadbano o odpowiednie nagłośnienie sceny, przez co nie mogliśmy w pełni usłyszeć przepięknych przyśpiewek artystów.
   Zabłudów przez około godzinę leżał na Bałkanach. Przez ten czas, dane mi było podziwiać nie tylko muzykę w której się zakochałam, ale też przepiękne stroje zespołu, tak różnorodne i kolorowe, że cieszyły oczy. Przykuły moją uwagę cudowne, wyszywane fartuszki dziewcząt. Na aksamitnym materiale lśniły kolorowe kwiaty i ornamenty, które ożywały w tańcu. Panowie ustrojeni w ludowe stroje i nakrycia głowy, dawali z siebie wszystko, a w tym upale nie było pewnie łatwo.
    Zespół przedstawił publiczności serbskie obrzędy i tańce ślubne z różnych regionów. Był więc taniec panny młodej, zaloty i wspólne pląsy w takt zmieniającej się jak krajobraz Serbii skocznej muzyki.
     Prawdziwa uczta dla uszu i oczu. Chciało się jeszcze.  Tym bardziej, że nielicznie zebrana zabłudowska publiczność została wciągnięta w klimat i zaskakująco żywiołowo reagowała na występ. Szkoda, że nie zadbano stosunkowo wcześniej o plakaty informujące o tym Wielkim wydarzeniu, bo występ tego kalibru artystów nie zdarza się w miasteczku często. Mimo wszystko, osobiście uważam imprezę za udaną, a niedociągnięcia ze strony organizatorów zostały mi zrekompensowane uśmiechami dziewcząt i chłopaków z zespołu przebierających się na Plantach za sceną.

Nieznośnie

śnię, nie śpię 
tak nieznośnie mi za tobą 
tęskno... 
nad głową jak kruki krążą galaktyki 
z łoskotem księżyc ucieka przed świtem 
pastwiąc się światłem nad parapetem
drążą pod skórą korniki 
niespiesznych godzin
dusi zapach maciejki 
w przydomowego sanatorium 
pod klepsydrą 
idzie do dnia 
idzie zwariować

BASY

    Kiedy pierwszy raz pojechałam na Basy, a było to ponad dwadzieścia lat temu, nie myślałam jak będzie, co będzie, jak wrócę i czy w ogóle wrócę. Założyłam jakiś własnoręcznie malowany T-shirt, wsiadłam w autobus do Michałowa, w potem żywioł.

Pawilon

    Był tu od zawsze, przynajmniej dla mnie. Wielki siermiężny gmach w samym centrum naszego zakompleksionego miasteczka. Punkt charakterystyczny dla wszystkich przyjezdnych i moich znajomych, którzy pytając ludzi o współrzędne mojego miejsca zamieszkania, zawsze otrzymywali tę samą odpowiedź: Ulica za pawilonem

Oddajemy krew - ratujemy życie

Moi drodzy.
Moja koleżanka Sylwia jest ciężko chora. Jej mąż Tomek poprosił mnie dziś o pomoc.
Oddajemy krew dla Sylwii.
Zasada jest prosta. Zgłaszamy się do centrum krwiodawstwa, gdziekolwiek jesteście. Oddajemy krew, trzeba zaznaczyć, że jest to krew dla Sylwii Liszki i podać nazwę szpitala Centrum Onkologii w Warszawie. Nieważne jaką macie grupę krwi.
Jeżeli możecie i macie ochotę pomóc, zachęcam do wzięcia udziału w akcji.
Jeżeli z jakiegoś powodu nie możecie oddać krwi, trzymajcie za nią kciuki albo się pomódlcie.
Przekażcie informację dalej do swoich znajomych.
Z serca Wam za to dziękuję w imieniu Sylwii, Tomka i ich cudownych dzieci.

Rany szarpane na dzień dobry

Nie został ślad po wczorajszym deszczu
pies chmury z kałuży wychłeptał
zamerdał kikutem ogona, zapomniał
sz-czeka na listonosza jak co dzień
innym tempem jednak biegniemy do pracy
wyostrzyły się zęby, umysły, cele
po porannej kawie przy otwartym oknie
znów mamy siły gryźć się boleśnie
do kości

Do jesiennego wiatru

Wiersz z mojego debiutanckiego tomiku "Siła bezwładności"

Jesień w parapet tak smutno dzwoni 
Odkłada w kałużach zmęczone oblicza 
Czemuż mnie wietrze tak beztrosko gonisz 
Po zachlapanych ulicach?

Lato ugrzęzło w zdjęć prostokątach 
W szarówkę smętną odziały się wschody 
Liści szelesty pod nogi składasz 
Jak pannie młodej 

Czemu Ty mnie tulisz jak ostatnią szansę? 
W chłodnym zamyśleniu  budzisz namiętności 
Kalosze jak szpilki zakładam na tańce 
W jesiennej wolności.

już...

Właśnie ukazał się mój debiutancki tomik poezji "Siła bezwładności". 
Można go kupić zamawiając w Wydawnictwie Miniatura z Krakowa pisząc na adres
miniatura@autograf.pl

Nieczule

A jeśli to wszystko nic nie warte  
miłość nie zbawia 
a Bóg nie kocha 
tylko jesień przychodzi 
w za dużych kaloszach 
i to jedyna pewność 
znowu będzie padać

Dojrzeją jabłka 
prędzej niż my sami 
zanim się spostrzeżemy 
ktoś nas odrze z ideałów 
Półnadzy damy się obejrzeć 
przez szyby muzealnych gablot 
niedotknięci 
przez siebie 
nawzajem

odsłona II

Odsłona II przedstawienia Amatorskiej Grupy Teatralnej The End które odbyło się 8 czerwca 2014 roku.W przedstawieniu między innymi wykorzystano teksty mojego autorstwa:
*** "Jak spadać..."
"Pewni, niepewni"
"Życie"
"Cisza"
"Przyjaciel". 

No i sama brałam w nim udział.

https://www.youtube.com/watch?v=g_x7Wl9mPQw&feature=youtu.be

Na zawsze

Zapomni gil o jarzębinie 
Co ją ze smakiem zimą jadł 
Zapachu lata czar przeminie 
Choć szczęścia motyl na nim siadł
Pająk niepomny pierwszej sieci
Z zapałem plecie drugą sieć
Na świecie nie ma takiej rzeczy 
Którą na zawsze można mieć.

Mgławica

Już prawie lato
wiją się dni jak bluszcze
coraz wyżej i ciaśniej
splatają horyzont  
grusze ulęgałki zaczynają pachnieć.
Ogród zapełnia się cladosporium 
milczysz zamiast kaszleć
znów przyjdzie upał
bardziej nieznośny od ludzi
piwnica kryć będzie mój bezdech
ech...
zatęsknię za zimą
pustkami poduszek
Oriona kształt
wyodrębnię snem

Stalowa

Rozpłakał się kran
siąpi dwutaktem kropel
nie szlocham
choć się zapadam
w tej piosence
chciałabym napisać
"Smutno mi Boże"
ale wszystko już było
odpłynęło
i smutek
i Bóg
dokręcam kran
śpiewam nowe piosenki

Początek "Końca"

Tak proszę Państwa, stało się. Nasza Grupa Teatralna "The End" oficjalnie zaistniała na facebooku. 
https://www.facebook.com/pages/The-End-Grupa-Teatralna/247521018774566?ref_type=bookmark 
Po niedzielnej premierze naszego krótkiego spektaklu nie mogło być inaczej. Niebawem fanpage zacznie żyć, pojawią się zdjęcia i być może filmy oraz informacje na temat działalności grupy, jej członków, inspiracji, przyjaciół.
Kochajcie nas bo to dodaje nam skrzydeł.

https://www.facebook.com/pages/The-End-Grupa-Teatralna/247521018774566?ref_type=bookmark

IRA

Wieczorową porą przyszło mi się wczoraj zajrzeć do ościennej gminy. Pamiętam Michałowo jeszcze z czasów podstawówki i liceum, miałam tam wielu przyjaciół. Miejscowość zawsze dobrze mi się kojarzyła, ze względu na ludzi przede wszystkim. Wczorajsza wizyta przeszła moje najśmielsze oczekiwania. Za namową przyjaciół wybrałam się na koncert zespołu IRA zorganizowany z okazji Dni Michałowa. Jechałam tam z myślą o tym, iż będę uczestniczyć w niewielkiej imprezce, na której zobaczę siedzących na ławeczkach podchmielonych ludzi. Jakie było moje zdziwienie, kiedy zobaczyłam, z jakim rozmachem impreza została przygotowana. Ogromna scena, na której nie powstydziłyby się wystąpić gwiazdy światowego formatu. Sprzęt oświetlenie, nagłośnienie, wielki telebim po prawej stronie sceny, no i przede wszystkim tłumy ludzi, śpiewających, podskakujących, wybijających rytm czym się tylko dało. A zespół? Fantastyczny, przypominający mi najlepsze moje czasy. Jak bardzo się zdziwiłam, kiedy uświadomiłam sobie, że pamiętam teksty do wszystkich piosenek. Poczułam się trochę jak nastolatka i dałam się ponieść atmosferze pod sceną.

Artur Gadowski choć siwy, nie stracił przez lata niczego ze swojego uroku, głosu i charyzmy, uśmiechnięty, nawiązujący z publicznością więź, której nie da się opisać słowami. Muzycy, uśmiechnięci i zadowoleni, widać było, że granie w Michałowie sprawiało im niesamowitą frajdę. Były solowe popisy, wspólne śpiewanie „Nadziei”, przekomarzanie się z widownią. Ech dawno nie byłam na takiej imprezie.

Dziękuję Emilii, Piotrkowi i Sławkowi za miłe towarzystwo, a IRZE za drugą młodość.

zdj. https://www.facebook.com/zespolira

Późno już

patrzymy na wpis w kalendarzu

że coś miało być, a tego nie ma

że ktoś miał przyjść

i nie przyszedł

że kochać miał

na śmierć i życie

nie zdążył

jest cisza

i requiem zegarów

a my zapomnieliśmy

się starać

robić herbatę, kupować fiołki

kłaść na kolana kłębuszki kociąt

późno już

ona zasnęła

ależ to ma energię ...

Pocztówka z małego miasta

Był deszcz, oczyścił atmosferę
Zmył z krzyżówek ulic
Przerysowane wiadomości
Wyostrzył kontury prawdy

Płaczą jeszcze szyby sklepów
Wczorajszą skończoną promocją
Nie mamy sobie nic do powiedzenia
Ponad to, co niedopowiedziane wczoraj

Wyparowuje z asfaltu Rynku
Ostatni nocny drift gówniarzy
Nabuzowanych przed burzą
Pocieraniem ciekłokrystalicznych ciał

Jest jaśniej, lepiej, lżej
Wyglądać przez okno
Podziwiać niebo, co spadło
Z łoskotem w kałużę

Narodziłam się na chwilę
Żeby jutro umrzeć
Z tęsknoty za kolejną
Burzą.

Dziki

Przychodzę Panią prosić

by wyszła Pani ze mną

na targ, przez park

Co noc,

bo w nocy moc

i dzikość budzi się zwierzęca

A Pani - dama

czemu więc na kolanach ?

i rosa rzęs co dzień ta sama

Wyjść w deszcz

jak zwierz

pod nocy płaszcz

łez potok ukryć w dżdżu

Mam tysiąc własnych ścieżek

Niech Pani jedną z nich wybierze

Pójdziemy dzicy

w noc

Pani i ja

trop w trop

Wersja ostateczna

Ja - uczuć oceany
Skondensowane w kropli
Ja - myśl destylowana
Z potoku filozofii

Płynny

Czekałam deszczu 
jak oczyszczenia 
Pod parasolem 
krzyczę i milczę
Kałużą płyną 
donikąd myśli 
przelewam z niej
łyżką na kartkę 
wiersz 
o niczym 
niczyim 
że boli 
to nic

Zabłudowski wyrzut sumienia

    Nie ma takiego drugiego miejsca w mieście. Uciekam tam, kiedy potrzebuję rozmowy. Choć to bardziej monolog niż konwersacja. Przychodzę, przyjeżdżam, pełznę do tej ciszy, rozpostartej między „kowalowskim lasem” a drogą do „świętej wioski”. Za każdym razem przynoszę ze sobą kamień i kładę go na ogrodzeniu, to taki mój dowód pamięci.

   Ze starego żydowskiego cmentarza, bo o nim mowa, rozpościera się widok na całe moje miasteczko, leniwe i nieprzyjazne, choć mieszka w nim wielu dobrych i uczciwych ludzi. Z tego miejsca można zakosztować pewnego rodzaju dystansu do bieżących spraw. Cisza cmentarza pozwala ogarnąć myśli, ułożyć co niepoukładane, wchłonąć elementy przyrody kojące umysł, wzrok i słuch.

   Cmentarz latem zawsze porasta wysoka trawa, ledwie można w niej zauważyć szare bezimienne nagrobki bez macew. Wyglądają jak zabłudowski wyrzut sumienia, o którym wydaje się, w miasteczku wszyscy chcieliby zapomnieć.

   Nekropolię otoczono jakby z przymusu, murkiem z kamieni. Wyznacza on teren, ale pozwala też przysiąść na chwilę, odpocząć, pomyśleć. Kamienie zespolone niechlujnie cementową zaprawą, znikomym kosztem załatwiły sprawę pamięci o dawnych mieszkańcach miasteczka.

   Kocham to miejsce z pewnego wyjątkowego powodu. Na cmentarzu, tuż przy ogrodzeniu rośnie ogromny krzak bzu. W maju, kiedy krzak zakwita, pszczoły rozpoczynają swoje „modlitwy” za dusze zmarłych tam pochowanych. Tylko na taki Kadisz mogą liczyć, pochowani tam ludzie. Pod krzakiem wypatrzyłam kiedyś rodzinę jeży. Małe kolczaste kuleczki znalazły tam swój spokojny dom. Bezpieczeństwo, które odebrano zamieszkującym niegdyś w Zabłudowie „starszym braciom w wierze”.

   Punktem centralnym cmentarza jest betonowy, wybijający się z otoczenia nagrobek Rabina. Przez dziury w budowli, latem do środka wpadają promienie słońca. Myślę sobie, że zabłudowski Rabin zasłużył sobie na o wiele więcej, niż tylko ciepło darowane z nieba. Oprócz mnie, odwiedza Rabina ktoś jeszcze, nie wiem kto, nigdy nie spotkałam tam innych osób, ale ślady obecności są tam wyraźnie widoczne. Czasami ktoś zostawi tam pustą butelkę po winie, ale zdarzają się też gesty godne pochwały, znicze stawiane na nagrobku w Zaduszki, to nic, że z krzyżem. Ważne, że są.

   Rabin stał się dla mnie wyjątkowo bliski. Jako młoda ciekawska dziewczyna próbowałam odszyfrować, napis na jego nagrobku. Przyszłam na cmentarz z płachtą cienkiego papieru, odbiłam na nim ołówkiem resztki liter z nagrobka, poprosiłam księdza, który uczył mnie religii w liceum, a który na hebrajskim znał się jak mało który ksiądz, o przetłumaczenie znaków. Niestety nie udało się. Rabin pozostał dla mnie bezimienny ale to nie powód, żebym miała o nim nie pamiętać.

   Pamiętam, za siebie i za wszystkich tych, którzy pamiętać o dawnych mieszkańcach Zabłudowa nie chcą.

Archiwalne zdjęcie ohelu cadyka (źródło: Księga Pamięci Zabłudowa)