Spotkanie w Supraślu

Każdemu poecie życzę takiej frekwencji, takich cudownych słuchaczy, tak wrażliwych odbiorców i takich spotkań w tak klimatycznych miejscach jak Supraśl, który mnie dziś przytulił.

Wszystkim Wam drodzy młodzi artyści - uczniowie supraskiego liceum oraz cudownej Pani Agnieszce, serdecznie dziękuję za ten wieczór, za miłe przyjęcie, wyjątkową, rodzinną atmosferę i za możliwość dzielenia się z Wami tym co mam. Daliście mi ogrom pozytywnej energii.

Apokalipsa wg Michała Przyborowskiego

Michał Przyborowski, autor tomiku „Planeta małp”, sam o sobie pisze, że jest pełen sprzeczności, że nawet jak leży, to chodzi. W konsekwencji tego chodzenia, czy dochodzenia, doszedł do wniosku, że świata się uratować nie da, ale on postanowił mimo wszystko jednak spróbować. Czy tą próbą jest jego tomik wierszy?

ujemne skutki

zajesienił się obraz w okiennych ramach

deszcz na nim łzawo zeszklił się jak werniks

znów będę mogła obrzydliwie skłamać

że zimno - nie z braku ciebie, tylko przez październik

jesień 1997

Transmisja na żywo

jeszcze tu jestem przez chwilę
obieram z czułością chudą marchew
na rosół dla przeziębionych dzieci
jeszcze przeglądam się w lustrze zdziwiona
że ciągle mi rosną rzęsy długie i czarne
jak żałoba po matce

przedświt w lumpeksie

Popatrz kochanie jak się zeszmaciliśmy

jak sweterki za dwa pięćdziesiąt za kilogram
o znajomym zapachu cudzej śmierci na piersiach
spruliśmy się i zdarliśmy na sobie zęby

Okno

mam dożywocie patrzenia
w wolność gwiazd

przez kratę okna w dachu
w jednoosobowej celi

fińskiego materaca
w której co noc tonę

z brzytwą własnych
wierszy w dłoni

łykając kotwicę księżyca
w drobinie miąższu nieba

Ciała obce

wpadamy na siebie czysto przy okazji
jak okruchy piasku w wietrzną pogodę
wprost pod powieki, żeby nam się boleśniej
o sobie śniło. Układamy sobie w głowach
stęsknione dłonie, splatając palce jak winorośle
w koszyki wspólnych przypadkowych chwil
w których łatwiej jest nosić nasze o sobie wyobrażenia

nigdy nie śpimy tak po prostu obok siebie

skóra przy skórze, ułomność przy ułomności
układamy się jednak do snu w tej samej minucie
kiedy miasto zaczyna płynąć chłonką świateł
po zakurzonych gęstych szybach i grać klaksonady 
ulubionego tematu psychodelicznego serialu
w plątaninie wentylacyjnych przewodów i kanałów you tube’a

czekamy czasami na swoją nieobecność obok
i na szorstkie w odbiorze skupiska liter na wyświetlaczu
telefonu. Dopijamy zimną herbatę w kolorze nadziei
żeby się nie rozczulać nad tym, że się siebie roni
stopniowo kropla po kropli. Budzimy się ze snu
znowu oddzielnie i pospiesznie, z posmakiem
nierdzewnej porażki w pustostanach ust

Architektura wnętrz

taka pora szarzeje wewnętrznie w człowieku
i nie ma to nic wspólnego ze świ(a)t(ł)em
suną po szyi jak sznury sploty myśli o końcu
lata ostatni stygnący motyl miłość
czernieje i zdycha suchym liściem skrzydeł

szkielety drzew sączą się z nieba do ziemi
obłażą martwym pokaleczonym naskórkiem
niegłaskanym wzrokiem szukam po omacku
tam gdzie zimna pościel rzeki kładzie między nami
betonowe zapory iluzorycznych cudzych szczęść

znajduję puste oczodoły po wybuchach euforii
nie będzie nie tej jesieni ni zimy pewnie
czuję się tylko kiedy trzymam przy sobie
choćby kosmyk nadziei posiwiałej a jednak
wiem przyjdziesz znowu wiosną otworzę

niedziele i święta

nawet jeśli się przyznam
że mi samej nieludzko
i nieprzytomnie boleśnie

będą wątpić w każdy mój wiersz
spacerowicze, turyści, przyjezdni
co się mają za bliskich

w niedziele i święta
z samotności umiera się bardziej
od niedowierzań

Zabłudowskie haiku nienumerowane – Ciała szkliste

noc mi zakrapla
w jezior oczu głębię
deszcz Perseidów

ślady po igłach

przeszła burza przez sad 

pełen pustek

szyła subtelne sukna traw

zimnymi fastrygami, igła za igłą

res cogitans

w świecie 
gdzie nawet kombajny 

mają GPS-y

człowiek wciąż

potrafi się zgubić

Okręgowa stacja kontroli pojazdów

wpuszczona w kanał tego lata
miewam pod kontrolą wyłącznie
niskie zawieszenia chmur

Ujęcie wodne"Jozie Jamy" - pierwszy w historii erotyk zabłudowski

nie mów, że między nami nic

nie było i nie będzie

zbyt często wszak tych samych drzew

po głowach głaszczą nas gałęzie

i na chodników nierównościach

tak samo wciąż gubimy kroki

nie mów, że między nami nic

nie mów, że dzielą nas epoki

obojgu nam bezsenna noc

choć pełna iskier - pusta

gasimy pożar wewnątrz nas

w tej samej wodzie mocząc usta

Haiku po burzy

przestało padać
suszą się na chodnikach
odłamki nieba

wystarczający powód

źle mi się śni
źle śpi się mi
przez sen nam
nie po drodze

patrzę na drzwi
unoszę brwi
całuję i
odchodzę

Z cyklu "Codziennie po jednym" - Diagnostyka pogłębiona

Panie doktorze co mi jest?

od kilku dni się męczę

po nocach pocę się jak wieprz

mam rozstrój jelit, dreszcze

wydaje mi się czasem też

kiedy dotykam głowy

że to gorączka ostra jest

nie stan podgorączkowy

pod skórą coś mnie stale drąży

nie mogę spać ni jeść

- po wykluczeniu wczesnej ciąży

to miłość jest… lub świerzb

coraz bardziej podobają mi się kryminały ;)

Czułość rzeki

/Przyjaciołom z dawnych lat/

jest coś, co w jej nurcie
nigdy się nie zmienia

subtelna czułość
wody do kamienia

Prosto o miłości

czasami zastanawiam się
co ci się śni
i w którą stronę mieszasz dziś
herbatę

"Słowo na A"

   O książce Nikodema Sadłowskiego wiedziałam od dawna i od dawna wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Wiedziałam, że będzie warto. I było.

   Już sam tytuł książki wiele nam mówi o jej wnętrzu, ale więcej mówi o wnętrzu jej autora. Każdy z nas ma jakieś słowo, którego nie chce wypowiedzieć, którego się boi, z którym musi się oswoić, jak z drapieżnym zwierzęciem. Dla Nikodema to słowo to Autyzm, a dokładniej choroba jego syna, z którą oswaja się cała rodzina.

    Książka wiele mówi o chorobie Maksa. Autor książki i jednocześnie tata, prowadzi nas przez chorobę syna od samego początku. Od pierwszych reakcji postronnych ludzi, które w rodzicach wywołują bunt i gniew a potem płacz i wewnętrzne bicie się z samym sobą. Znamy te stany doskonale prawda? Może nie w kontekście autyzmu, ale innych „słów”, które nas od środka toczą. Książka wskazuje drażliwe tematy, uczy jak rozmawiać z innymi o autyzmie, jakich słów, ocen i diagnoz unikać, jak działać delikatnie i z wyczuciem w stosunku do rodzin dotkniętych autyzmem. Ale te rady są uniwersalne, a nie przyklejone tylko do postępowania z autystycznymi dziećmi i ich rodzinami. Warto je przełożyć na inny grunt. Przy tym wszystkim książka jest pozbawiona całkowicie patosu i medycznego pier***enia. Samo życie.

   Nikodem nie ubarwia, nie przekłamuje, nie stara się na siłę być superbohaterem. Przyznaje się do swoich słabości, jest rockandrollowcem z krwi i kości, robi głupoty i się z nich otrząsa, ma wzloty powyżej chmur i iście ikarowe upadki. Wszystko to po to, żeby słabości stały się orężem do walki. Robi to dla syna, rodziny i siebie. Czuję, że dla mnie trochę też.

   Z książki dowiadujemy się czym jest autyzm, jak faktycznie wygląda życie autystycznego dziecka, z punktu widzenia rodziny, bo samo autystyczne dziecko ma swój zamknięty świat o który stale trzeba walczyć. 

    Książka „Słowo na A” to nie tylko opowieść o oswajaniu autyzmu. To szerokie spektrum emocji i uczuć człowieka, to studium człowieka dotkniętego czymś, co wydawało się być niewyobrażalnym ciężarem, który stopniowo przechodzi pewne procesy w życiu, pozwalające mu zbudować na tym ciężarze coś dobrego. 

    Ta książka niesie dobro, zmienia myślenie, dodaje otuchy. Zmierzcie się i Wy za pomocą tej książki ze swoim słowem na (…)

Słowo na A
Nikodem Sadłowski
Grupa Wydawnicza Harmonia

Zabłudowskie Panoptikum

w śniegu i sikorkach
zmurszały płot sąsiada
jak dzieło sztuki

Klasyczny dwuwiersz z rymem częstochowskim o bólu egzystencji u typowej pani w okresie premenopauzalnym

coś mnie łupie
w kręgosłupie

Nauka o sznurowaniu butów

pod gabinetem onkologa
nie ma płaczących kobiet
są krzesła ustawione pod ścianą
straceń i chojraczki
udające, że się nie boją
pająków i śmierci
przepuszczają się w kolejce
przepuszczają światło

wymieniają się adresami sklepów
z apaszkami weselszymi
niż ich oczy
które odwrócą uwagę
od wychodzenia
brwi i włosów
przecież zawsze jest jakieś wyjście

a na razie jest tu i teraz
i rozmowy o tym, że kobiety
kochają uszami
albo żeby odchodząc
zawsze mówić "do widzenia"
potem długo trzeba palić papierosa
nawet jeżeli on na złość
spala się za szybko

i wracać jakby nigdy nic do domu
dzieci, naleśników
z zeszłorocznymi powidłami
szybko uczyć syna
wiązać końce z końcami
sznurowadeł

Jak Chińczycy spędzają sen z powiek poetce

Spać do czwartej nad ranem
tego się nie robi kotu
bo co ma począć głodny kot
w cichym mieszkaniu
jak nie ganiać po schodach
jazgotliwą jak półtora miliarda
Chińczyków na zardzewiałych rowerach
pingpongową piłeczkę

Zabłudowskie patriotyczne (nie)haiku

Ku chwale Ojczyzny
i haiku
wyjebałam orła
na oblodzonym chodniku

Zimowy wierszyk dedykowany

Mówią mi wszystkie znaki
na ziemi i na niebie
że już mam
po cholewki
cholernej zimy

i ciebie

Dwuznacznie

Nie dotykaj
mnie