Niedziela

Zamknęły się w obwolucie

chwile wyznaczone palcami.

Liniejącym kotem mruczy

Rosa del Garda pod oknem.

Czemuś znów nie podzielił chleba

po równo? Odchodzę

z ssącą niewiarą w człowieka.

Gryzę gorzką, przeciwmigrenową

piosenkę.

Brzegiem niedzieli

stygnie nadpite niebo.

Cerkiewna

 Znam każdy zakątek w tym przeklętym mieście
Ulice do tańca wołają mnie
Wsłuchując się w szepty własnych kroków
Podążam…
Nie wiadomo gdzie
Zachwyca mnie dachówka poraniona
W czasie dziecinnych, świętych wojen
Wilgotny bruk, który znika w oczach
Wielbiący kruchość
Nieuważnych kolan
Zacisze ulicy Cerkiewnej
Spływa niesforną rzeką w dół
Z całości wszystkich zabłudowskich cudów
Rozumem ogarniam
Tylko pół.

Bociany

Bóg byłby biało-czarny
gdyby go nie ubrano w złoto
byłby kochany 
z ust do ust
wypatrywany między szafirem nieba
a szmaragdem wiosny
przypływałby sam
bocianami do samotnych gniazd
naszych ramion

Pękam

Trzymam się krańców

podwójnego łóżka

papierosa

parapetu z księżycem

w stanie agonalnym

zlizuję z gazet rzęsistość autorytetów

zasysam bzdury

z głodu innych możliwości

i w miejscach zrośnięć

pękam

Całuj wiosną

Całuj mnie wiosną 
Gdy puszczają lody 
Nos cały w piegach 
Głowa w zieloności

Smętnej brzozy soki 
Sięgają korony 
Ptaki wiją gniazda 
Bledną nieboskłony

W Twoich dłoniach mięknę 
Twoim oczom cała 
W woń pąków brzemienna 
Wiosną się dziś stałam.

Uporczywa terapia

Przepływam ulice

między wyspami kałuż

zbierając na skórze

spojrzenia autobusów

toczy mnie asfalt jak gangrena

a ty mnie defibrylujesz

prowincjonalną miłością

Glina

Dopóki nas świat nie wypełni
Obrazów bez ram kolorem
Dopóki nas ogień nie dotknie
Przez źrenic czarne otwory
Póki się nie nasycą echem
Małżowin otwarte studnie
Gliną jesteśmy tylko
Spod Boga palców cudnych.

Stone Temple Pilots - Plush

"Czemu miłości nie można zaspokoić przez pocieranie rąk" - czyli "romans" z poezją Michała Przyborowskiego

    

    "Zapomniałem" to debiutancki tomik wierszy Michała Przyborowskiego, którego zdecydowanie zapomnieć się nie da. Czekałam, czekałam i wreszcie go mam. Przykleiłam się do tej książeczki pięknie wydanej przez wydawnictwo "Miniatura" z Krakowa, jak mucha do lepu. Czytałam wcześniej wyrywkowo wiersze Michała w internecie, ale nic nie zastąpi trzymanej w ręku publikacji w twardej czerwonej oprawie, pachnącej drukarską farbą i zaskakującej każdą przewróconą stroną.

      Tytuł trochę przewrotny, ale skutecznie zmusza do przypominania sobie tego, o czym właśnie zapominamy.

    Wiersze są dosadne, niekiedy ostre, pulsujące odczłowieczeniem i obrazujące rozszczepienie człowieka między tym co ludzkie i tym co duchowe. Bez zbędnego kolorytu i przesadności w krótkich niekiedy jakby "pourywanych" jak myśli formach, oddają całą esencję. Jak wilcze kły wyrywają z czytelnika odpowiedzi na trudne pytania, a jednocześnie przebija z nich zagubienie i zniechęcenie młodego człowieka (jeszcze przed chwilą dziecka krzyczącego "mamo to boli") rozgoryczonego rzeczywistością i buntującego się przeciwko prawom rządzącym dzisiejszym światem.

    Pytania typu "kochać? rzygać?" nie każą nam wybierać, ale pokazują dwoistość ludzkiej natury i nieustanną chęć odnajdywania spójności i odpowiedzi w samym sobie.

    Michał na zasadzie buntu międzypokoleniowego odważnie wdaje się w dyskurs z "ojcami" polskiej poezji : Leśmianem, Herbertem, Bursą i mam wrażenie, że w końcu niezamierzenie z tego buntu wypływa zgodność poetyckiego DNA. Syn nie chce być taki jak ojciec, ale z czasem nieświadomie przejmuje jego retorykę. Pachnie Wojaczkiem i Hłaską. Pociągająco pachnie. Ja przepadłam, zróbcie to samo.

Michał Przyborowski "Zapomniałem"

Michał Przyborowski "Zapomniałem"

Michał Przyborowski "Zapomniałem"

 

Granity

Przywykliśmy żyć bezboleśnie

odwracając głowę

od bezbarwnych rzeczy

mając własny kamień

za kratami żeber

a drugi w dłoni dla innych

i tylko miłość nieznośna

czasem się zdarzy

co nieproszona roztopi granity 

Przyjaciel

Przyjaciel to spokojny dom 
Okno przez które sen przychodzi 
Ściana co spływa Twoją łzą 
Dywan po którym szczęście brodzi

Przyjaciel – wytęskniony ląd 
W bocianim gnieździe wypatrzony 
Przystań co wita szarą mgłą 
Po mroku przepłyniętych godzin

Przyjaciel to bez słowa wiersz 
W kartce zaklęta ciszy plama 
Nie widać go a przecież jest 
Bo treść jest tylko Tobie znana.

Niedoskonałość

Wybaw mnie wielki bezimienny Boże

od przeznaczenia moich własnych dłoni

od za krótkiej kołdry

za długich nocy

kochania pustych kartek zanim się wypełnią

od supłów w krtani

języka z kamienia

soli co oczy trawi przesycone

wybaw mnie Boże od tęsknot za dobrem

od przyjaciół bolących zerwanym paznokciem

od miłości, ognia i mnie

niedoskonałej.

Czarny pies

Przy nodze chodził z moim cieniem
Ujadał czasem gorzkim wierszem
Ja oswajałam go rąk drżeniem
Ciesząc się, że nie gryzie jeszcze

Lecz on mi wczoraj sięgnął gardła
Tętnic napiętych szarpnął struny
Poturbowanym słowem zmarłam
Nie mogąc podjąć walki próby

 Obraz : Zdzisław Beksiński

Pamiętam moje wszystkie sukcesy i pamiętam też, że zaraz po nich jak czarne kruki spadały mi na głowę porażki, z których trudno było się otrząsnąć. Tak jest zawsze... Niewysłowiona radość a zaraz po niej mokra od łez poduszka. Boję się i tym razem. Ze zniecierpliwieniem małego dziecka czekam na publikację antologii "Białystok Poetycki" w której mają się znaleźć moje teksty i jednocześnie wiem, że znajdzie się zaraz ktoś, kto będzie chciał mi odciąć skrzydła. Trzeba się tego strachu w końcu wyzbyć. Idę za ciosem, przygotowuję kolejny arkusz dla wydawnictwa i tym razem musi się udać. Niech się dzieje wola nieba...

Dwa wersy o śmierci

W oznakowanych miejscach
przechodzimy na drugą stronę

Wygięty wiatrem drogowskaz przy szosie do Krynickich

Cmentarz żydowski wyje otwartymi grobami

władza otoczyła go kamiennym murem milczenia

i z głowy ma niewygodną historię miasteczka

gdzie pozwolono spalić na popiół Boga bez gwoździ

Jak na ironię dwadzieścia lat po wojnie, nieopodal

rozdziawionego ze zdziwienia grobowca Rabina

Matka Boska wypasa bydło i niańczy cudze dzieci

nikt nie wierzy w cud, jak nikt nie wierzył w ludzi w 1942

Chodź z aparatem fotograficznym duszy

utrwalić żal, który zarasta trawą i mchem

przynieś kamień.