Niedoskonałość

Wybaw mnie wielki bezimienny Boże

od przeznaczenia moich własnych dłoni

od za krótkiej kołdry

za długich nocy

kochania pustych kartek zanim się wypełnią

od supłów w krtani

języka z kamienia

soli co oczy trawi przesycone

wybaw mnie Boże od tęsknot za dobrem

od przyjaciół bolących zerwanym paznokciem

od miłości, ognia i mnie

niedoskonałej.