Ale o tym sza...

Wychodzę
zapełniam pierwszą linijkę
tym co się stało zaraz
po pierwszym chwiejnym kroku
i skreślam... skreślam
bo mi nie wolno
o tym pisać
zamazuję jednorazowym
długopisem
gęsto ruchem okrężnym
żeby nikt nie wyczytał
jak słabe i puste są moje środki
wyrazu. Nie wolno mi władać
miękką kreską i niechlujnym
przecinkiem co się wybija z tekstu
ponad normatywność

wolno mi
szybko postawić kropkę
czarną i twardą jak argument
sieroctwa

Sensu stricto

Padało dwa dni
aż wsiąklismy w kanapę
wyciągając do siebie
niewidzialne dłonie
jak wędki
tyle znaczeń się nam
przeplotło
między myślami palcami
falami włosów
głupoty
chorobliwie łowiliśmy się
na słowa
zapadaliśmy na nieśmiertelność
w sobie tonąc
osobno

Superksiężyc

"Tylko Bóg ma prawo mnie obudzić" - Eric-Emmanuel Schmitt

Jadę. Prawo, Lewo
Centrum
Ciągną mnie za nadgarstki
Postronki płynnych ulic
Autobusowe pętle
Ściskają gardło. Jadę
Lewo, Prawo, brawo!
Na szubienice latarni
O ksenonowych źrenicach
Łypiących. Na moje
Maski, szyby szklanych oczu
Krzyczą drogowe znaki
Tu! Tam! Ustąp! Zdechnij!
Podporządkowuję się ale
Nie ufam. Zaczynam
Brzydzić się i wierzyć
W zapierdalanie
Kosmicznej stacji