Finalistki wyborów Miss mokrego podkoszulka... żartuję... podsumowanie roku.

    I tak oto rok dobiega końca. Czas się zastanowić jaki był. Przejrzeć te wszystkie zapisane karteluszki, coś wyrzucić, coś głęboko schować, coś obnażyć.

     To był dla mnie wyjątkowy rok, w ciągu którego wydarzyło się wiele rzeczy, które wstrząsnęły moim małym światem. Przez dwanaście miesięcy działo się u mnie jak w kotle. Coś wrzało, coś się wylewało, coś nadawało smak i coś psuło ten smak na długo.

Abonent poza zasięgiem

 Krzysztofowi R. 12.12.2014

Mógłby mi się Pan przyśnić

całkiem niezobowiązująco

podać rękę, uścisnąć, otrzeć

o policzek. Pan tak głupio

wybrzmiał i zniknął w jednej

chwili. Bez patosu pożegnań

milczy Pan fotografią, dzisiaj

bardziej czarną niż białą

po której tęskniąc wciąż

wodzę półprzytomne dłonie

Zabłudowski Cogito

liczy się bryka
ta za kilka stów
komórka od szefa
jak order żołnierza
co wszedł po trupach
na Monte Cassino
szklanej korporacji
i zszedł…
na zespół cieśni nadgarstka

nocą 
klaustrofobiczna szafa
zamykana na kluczyk 
od wewnątrz
w ramionach
co wieczór własne kolana
obłaskawianie strachu
 
a Pan Cogito
w zakamarku Surażskiej
z wczorajszą gazetą
zamiast marynarki
w palcach obraca 
złotą monetę
zbyt małą żeby uczcić 
że jest bliżej nieba

Śnieg

Nienawidzę zimy

bielą się przełamuje

zielone pojęcie

i zaczynam

kalkulować chłodno

czy miłość się jeszcze

komukolwiek opłaca

lodowata

zasypiam

pod puchową kołdrą

obrażony w kącie

śnieży telewizor

Wiersz 9 mm

Strzelam

a potem zza ściany

nasłuchuję tonu

świszczącego oddechu

w pustkach

po parabellum

słów i półsłówek

...i czekam

aż umrą dotychczasowe zasady

albo czyjaś lufa

dotknie mojej skroni

...i po spotkaniu

      Ze wszystkich ludzi na świecie, największe wrażenie robią na mnie ci skromni, którzy czynią po cichu wielkie rzeczy, a innym pozwalają o tym głośno krzyczeć. 

Światło spod drzwi

Nie mogę zasnąć

nie mam szans

przesączyć się pod drzwiami

tam na korytarz

w światła szkło

zanurzyć się palcami

bo nakazuję sobie milczeć

w poduszki puchu gniję

gdzie wylał się

wczorajszy żal

...że żyję

Zabłudowski Artystyczny Nieład Part 2. Monika Woronicz strzela i to celnie

Monika Woronicz jest Zabłudowianką. Ma zaledwie 16 lat, a na swoim koncie sukcesów więcej niż niektórzy literaci po czterdziestce. Uczy się w białostockim IV L.O. w klasie humanistycznej i marzy o dziennikarstwie. Pasjonuje się teatrem i literaturą. Pisze i próbuje się w różnych dziedzinach literackich. Miała swój udział w publikacjach "Zabłudowianie. Album Rodzinny" oraz "W naszej gminie są rycerze". Monika napisała scenariusz i wyreżyserowała sztukę "Ludożercy" która zajęła I miejsce w Przeglądzie Teatralnym "Dramat i tragedię pozostaw teatrowi".

 Opowiadanie, które dziś prezentujemy, zostało wyróżnione na Ogólnopolskim Przeglądzie Młodzieży Literackiej i wraz z innymi nagrodzonymi pracami doczekało się publikacji w antologii pokonkursowej.

Dziękujemy Monice za możliwość zapoznania się z fragmentem jej twórczości i mamy nadzieję, że jeszcze nie raz o niej usłyszymy. Wieszczymy jej świetlaną przyszłość.

STRACH

Autor:

Monika Woronicz

-Cześć!- wesoło rzuciła Zośka, wchodząc do biura.

Spojrzałem na nią kątem oka. Wyglądała zabójczo. Czy to normalne, aby zajęta, młoda kobieta ubierała się do pracy w tak nieprzyzwoity sposób? Krótka, biała sukienka eksponowała jej piękne nogi, góra stroju także w niczym nie przypominała habitu.

-Cześć-odparłem sucho.-Niepotrzebnie zadawałaś sobie tyle trudu, by tak wcześnie przyjść do pracy-próbowałem ironizować, bezskutecznie. Nienawidziłem jej tendencji do spóźnień.

-Strasznie się ostatnio nerwowy zrobiłeś, Marcinku. Wyjrzyj przez okno, wiosna przyszła, a ty zaczynasz dzień od zrzędzenia-zaszczebiotała.- Wyszedłbyś do ludzi, jak cię znam, na pewno kolejną noc przesiedziałeś w biurze. Przesadzasz z tą robotą. Wykończysz się kiedyś, w najlepszym wypadku zostaniesz starym kawalerem-zachichotała. -Popatrz na mnie. Poznałam wspaniałego mężczyznę, nareszcie jestem szczęśliwa…