Kalendarzowa

Idzie wiosna...
obiecuję sobie
że to ostatnia

taka samotnia
w kalendarzu

Spacer po Zabłudowie II

Co kogo obchodzi

że gwieździste dziś niebo

nad głową otwiera

przestrzeń do westchnienia

że mróz objął kałuże

srebrzystym uściskiem

parkiem idzie przedwiośnie

w zimowych kozakach

że echo rozchodzi się dalej

niż się widzi w ciemności

i tętni ostatnią pijaną zgłoską

na dobranoc

ktoś umiera, ktoś się rodzi

księżyc sięga przystanku

wsiadam...

Ciut

mało mnie jest i znaczę tyci
dla kogoś „mieć”, nie „być”
tyle co przy paznokciu zadra
przeszkadza… lecz to nic
mydlana bańka
w jednej chwili jest, frunie
nagle… pstryk!
żar co przypadkiem wypadł z pieca
w popiele białym znikł

ni mniej ni więcej
troszkę, ciut
o…właśnie tyle mnie
i tyle też mnie kochać trzeba
rozumieć
nieco mniej

Znajomy

 14.02.1998

Ktoś tu wpadł
Na chwilę
Na dzień dobry
Na czułość porannego światła
Wracaj!
Mam twój zapach

Piosenka dla Pana Boga

Tylko Ty mnie tak kochasz za nic
A ja Tobie ufam bezwiednie
Dla mnie wieczór łaskawisz mgłami
Ja w ich puchu mięknę i blednę

Rzucasz koncert koników polnych
Między łąk kołyszące fale
Ja w ich śpiewie jak w dobrym chlebie
Szukam sił, żeby płynąć dalej

Siejesz gwiazd napęczniałe ziarna
W ugór warstw samotnego nieba
Moim oczom zapalasz księżyc
Gdy mnie z mroków wydobyć trzeba

Kochasz za nic i za nic chronisz
I do siebie wiedziesz po nitce
Ja Ci w zamian tylko pacierze
Moich strof rozstrojone skrzypce