Chłopak z garścią piasku

                                                  

“Mr. Sandman, bring me a dream…”

Oblodziło. W radio powiedzieli, że stoi
dziewiętnastka i ekspresowa ósemka
Osobowe, tiry, suki na kogutach
nieruchome jak ja w oknie

Chłopak, który wyszedł bez kurtki
posypywać piachem chodnik
robił to tak, jakby rzucał nasiona
w urodzajną ziemię

Przypomniałam sobie dziadka. Identycznie
układał dłoń, gdy gładził mnie po policzku
opowiadając bajki na dobranoc

Zimowy "Przekrój" z moim haiku

 

Wiersz "Nocna jazda" z tomiku "Na jeden oddech" w autorskim wykonie ;)

 

Droga do...

zaczyna się od pożegnalnego szczęku klucza w zamku
potem trzy stopnie, chodnik i furtka jak amen w pacierzu
następny krok jest za każdym razem tak samo niepewny
jakby się wychodziło z własnego ciała by nigdy nie wrócić

następnie jest nicość - pół kilometra ścielone polbrukiem
od czasu do czasu czerwone zjazdy - kuszenia
wchodzące w soczystość łąki jak między uda kochanki
z podpowiadaniem płochliwego dudka, że to tu tu tuuu…

kiedyś na pewno tam zbłądzę, ale jeszcze nie dzisiaj
dziś jak co dzień trzeba przejść na ukos skrzyżowanie
skłonić się przed trójcą przenajświętszą osiedla
kasztanowcem, gazowym słupkiem, purpuratem hydrantem

i dalej w kierunku rzeczki, mijając szpaler szeptuch brzóz
w których co rano raban robią niewidzialne sroki złodziejki
niedawno naprawionym kawałeczkiem chodnika
pokochanego od pierwszego spotkania przez kolonię mrówek

mostek czeka jak zwykle na choćby muśnięcie
zwalniam krok, patrzę jak woda szlifuje nieruchomy kamień
aluminium puszek niczym łuski rybek albo odłamki księżyca
a barierka łapie mnie za rękę jakby mówiła „znowu będę tęsknić”

teraz trochę pod górkę na głębszym oddechu
obok rozpadającego się domu, który znalazł oparcie
w jesionie stróżującym przed samymi drzwiami i dziewczynie
o czarnych oczach, której królestwo podtrzymuje jedną ze ścian

dalej jest porośnięty ciszą parkan kościoła
z którego Bóg wyszedł po angielsku na śmietankowe lody
i nie ma jak wrócić, bo nie chcą już Żydów, uchodźców, wielbicieli tęczy
kręci się więc po rondzie dobrego doktora ze szczęśliwymi, bezpańskimi psami

już tylko dwa przejścia dla pieszych, które trzeba szybko przeżyć
sumak octowiec przewieszony jak pijak przez chodnik Rynku
skrzynka wysokiego napięcia w parze z jarzębiną zaraz na winklu 

kilka zielonych stopni jak zielone światło i już jestem - w domu

Pani A.

lubię mówić do pani dzień dobry
bo kiedy słyszę odpowiedź wiem

że to prawda jedna z niewielu
ledwie słyszalna wyłapana pomiędzy 

szelestem jednorazowych torebek
i brzękiem uciekających pod ladę drobnych

muśnięta puszczonym oczkiem
uniesiona leciutko w kąciku ust

jutro jak co dzień przyjdę po chleb
a dostanę dużo więcej

Wyróżnienie w VI Konkursie Jednego Haiku

 Ja to się jednak najlepiej czuję w krótkich formach

a oto moje wyróżnione haiku:


jesienna chandra
zazdroszczę ślimakowi
bliskości domu

Poczta Poetycka Polskie radio Koszalin - Agnieszka Zajdowicz

https://drive.google.com/file/d/1p74vm4p6JzGz4HQ31D1n8ABnCOd6EGQr/view?usp=sharing

Punkt nocnej i świątecznej

rozkładam ręce
jak wierzba gałęzie
coś mną trzęsie
i rozsiewa drzazgi

wczoraj bywało bezwietrzne
tylko coś mi szumiało
do snu i przez sen
plotło wiersze

dziś
to tylko punkt
do którego jutro
nie będziemy wracać

Ja

pierwsza osoba liczby pojedynczej

słowo tak samo samotne w każdym języku

nadęte od przypadku do przypadku

odosobnione, choć woli być osobliwe

umykające teoriom matematycznym

niepodzielne przez żadną z liczb

i tragicznie niepomnażalne samo z siebie

nic dodać  i nic ująć

jak pies - choć nie ma pana

zawsze pierwsze przechodzi przez drzwi

i jak kot zwija się w kącie w kłębek

kiedy przychodzi rozpacz