Reportaż z końca świata czyli - czasami jest mi po prostu wstyd

                 Jeden z uwielbianych przeze mnie pisarzy współczesnych - Andrzej Stasiuk, który gościł w Białymstoku, napisał o pewnym miasteczku „No więc Dukla. Dziwne miasteczko, z którego nie ma już dokąd pojechać[…] diabeł powtarza jak litanię swoje „dobranoc” i nic z rzeczy ważnych się nie przydarza (…)”  Dukla była zawsze dla Stasiuka pewnym końcem świata, ale końcem, który był jednocześnie początkiem dla pewnych wydarzeń, końcem, na którym ścierał się świat rzeczywisty, z metafizycznym.

            Dla mnie takim końcem świata jest Zabłudów. Mówiło się kiedyś, że za Zabłudowem „zawracają wrony” albo „psy szczekają dupami”. Zawsze jednak bawiły mnie te określenia i traktowałam je jak część miejscowego folkloru na równi z określeniem „Zabłudów miasto cudów”.

            Może na starość stałam się nadwrażliwa, a może bardziej upierdliwa i czepialska, ale nie potrafię się zdystansować do tych określeń teraz. Zwłaszcza kiedy próbuję aktywnie włączać się do życia miasteczka i kiedy widzę, że mimo wszystko wciąż jesteśmy w tej przysłowiowej „czarnej dupie”. Jako humanistka z zamiłowania, usiłowałam sobie wytłumaczyć wszystko co się dzieje, za pomocą filozofii, rozbierać przyczyny i skutki utknięcia w dziurze, na czynniki pierwsze, szukać przyczyn w człowieku, jego wadach, przyzwyczajeniach, stosunku do świata, lenistwie. Jednak filozofia to za mało, i szkoda tylko, że to do mnie dotarło przy okazji wystawy fotografii Andrzeja Górskiego w Miejskim Ośrodku Animacji Kultury w Zabłudowie.

Zupa z trupa

„to z ludzkiej duszy strzęp […] to bólów wszystkich ból”

przedpokój przyjmie płaszcz w depozyt

i w srebrnych lustra ramach

zatrzyma śmieszny kadr uścisku

to szczęście – mówią

mieć na kogo czekać

z kagankiem indukcyjnej płyty

i garnkiem strogonowa

kilka magnetycznych spojrzeń

schroni się na lodówce

(załóżmy, że to prosto w oczy, nie bądźmy małostkowi)

a ona będzie głupią - jakiej on chce

odbita echem na dnie łyżki

i umrze jeszcze nim on wyjdzie

tak łatwiej, bez problemów

wytrzeć rękawem nadmiar słów

ciesząc się, że się dostało

darmowe serce na talerzu

EPEA

fot. Książnica Podlaska im. Łukasza Górnickiego w Białymstoku

    
     Właśnie ukazał się trzynasty (mam nadzieję, że szczęśliwy) numer almanachu EPEA, wydawanego przez Książnicę Podlaską im. Łukasza Górnickiego w Białymstoku.
     Wśród wielu tekstów wielkich i podziwianych przeze mnie ludzi, znajdziecie Państwo także i moje "literki". Życzę wielu uniesień wynikających z lektury tej publikacji. :)