Podporą nieba drzewa pień
na barkach trzyma gwiazd sklepienie
jak w kompas patrzę w jego cień
gdy błądząc pragnę ukojenia
Pod kołdrą kory wody śpiew
kto się przytuli ten usłyszy
wszystkim opiszę żywot drzew
lecz nie zastąpię słowem ciszy
Duszą poety jego wiersz
liter krok chwiejny w puentę drżącą
skończony kropką niby jest
lecz nie wiesz jaki jest do końca
Siłą wciśnięty w świata ramy
twój obraz takim jak cię piszą
między wersami wykrzyczany
zwieńczony przeraźliwą ciszą.
