Pójdę wieczorem w skowyt miasta
po bruku wstąpię w jasność lamp
rozwarstwię myśli i odpłynę
rachunek zrobić zysków, strat
Do świateł się przytulę wzrokiem
w ramiona parku wpadnę wiotka
księżyca spytam czy mu głupio
że w dyskurs wdaje się z idiotką
Pójdę ulicą co się łasi
choć moich dłoni nie chce wcale
światła żółtego tnie żyletką
przestrzeń co goni szybciej, dalej
Mrok połknę szybko, najdotkliwiej
spod tej latarni z łbem rozbitym
co chce być tylko jak śmierć prosta
i chmur chce lizać aksamity.
